Nameya Pêncem
|
Rûpel(22-23):
|
|||
  
 Îmamê Rebbanî (Xwedê jê qayil be) mêrxas û tavekî ji Rêza (sîlsîla) Nexşîyan de ye. Di Nameyên xwe de gotî ye ku :‘‘Derheqê geşbûna mijarek ji rastîyên bawerîyê de, ji hezar şadîyan (ezwaq) û mevacîd û keremat an çêtir dibînim.’’ Him gotîye ku: ‘‘Xala dawîya hemû rêyan, Rastî yên bawerîyê, rave û geş kirin e.’’ Him gotî ye ku: ‘‘Welayet sê beş in. Yek welayetê piçûke ku, welayetê binavûdenge. Yek welayetê navîn e. Yek welayetê mezin e. Welayetê mezin, neketina berzaxa tesewwûfê, di riya wereseta pêxembertî de rasterast rê li ber heqîqetê vekirin e.’’ Him gotî ye ku: ‘‘Terîqeta Nexşî de, bi du baskan ve tê çûyîn. Yanê bi girêdana ferzên dînê û bi rewşeke saxlem rastîyên bawerîyê re bawerkirin e. Ger her du alîyan de kêmasî hebe, di wê rêyê da nayên çûyîn.’’ Naxwe, sê perde yên Terîqeta Nexşî heye: Ya Yekem û tewrî yekemîn û mezin, rasterast xizmet kirina rastîyên bawerîye ku, Îmamê Rebbanî (Xwedê jê qayil be) di taliya umrê xwe de, berê xwe daye vî alî. Ya Duyemîn: Di bin perda teriqetê de xizmet kirin a ferzên dînê û Sunnetê Seniyye ye. Ya Sêyemîn: Bi rêya tesewwûfê, nexweşîyên dil bi xebat tune kirin e, bi pêya dil rêva çûyîn e. Ya yekemîn ferz e, ya duyemin wacib e, ev ya sêyemîn jî di hukma sunnetê de ye. |
|||
|
Rûpel(22-23):
|
|||
|
Madem rastî wiha ye; Ez guman dikim ku, Heger mirovên wek Şêx Evdilqadirê Geylanî (Xwedê jê qayil be) û Şahê Neqşîbendî (X.j.q.) û Îmamê Rebbanî (X.j.q.) di dewra me de bijîyan, wê bi hemû hêzên xwe destek bidana li ser rastîya bawerî û eqaîda Îslamê. Lewra, evana sedemê bextîyarîya sermedî (saadet-i ebediye) ne. Di van de kêmasî hebe, sedemên gilî û gazincên sermedî dide. Bê bawerî nikarin biçin behiştê (cennet). Lê yên ku bê tesewwûf diçin beheştê zehf zêde ne. Mirov nikarin bê nan bijîn. Lê dikarin bê fêkî bijîn. Tesewwûf fêkî ye, rastî yên Îslamê xurek (gıda) e. Ji mêj ve çil rojan bigre, heta çil salî bi rê ya dilva meş çûyîn (seyr-i sülûk) hinek rastîyên bawerîyê encax karibûn derbixistan. A niha, bi rehmeta Cenabê Heqq, di çil deqîqe yan de rêyek derbikeve rastîyê were dîtin, helbet ne karê aqile ku, hemberî vê rêyê bêpêwend (lakayd) bimîn e. Vaye, xwendevanên baldar dipejirînin ku, Peyivên sîh û sê heb, rêyek Qur’anî vekirîye. Madem rastî eve, Peyivên derheqê sirrên Qur’anê de hatîye nivîsîn, munasibê dermanekî, melhemekî birîna vê dewrê û li hember êrişên sîtemkaran, dûçar mayîna civatên Îslamê re nûrek herî bikêrhatî û ji bona yên ku di newalên dalaletê de dikevin metelê, bawer dikim ku, rêberekî herî rast e. Hûn dizanin ku, heke dalalet, ji nezanîyê bê, tunekirina wê hêsan e. Lê dalalet ji fen û zanistî bê, tunekirina wî zehmet e. Dewra berê de, beşa duyemîn ji hezarî yek dihate dîtin. Ji ewana ancax ji hezarî yek bi îrşadê ve dihate rê. Lewra, mirovên wusa xwe diecibînin. Him nizanin, him jî xwe zane dihesibînin. Ez tînimberçav (tasavvur) Cenabê Heqq, di vê demê de Peyivên têzanîn, ji Î’cazê Qur’anê ji çirûskên me’newî, ev dalaletên zindiq re dermanek taybet daye.
Mele Seîdê Kurdî
|
|||
